عملیات مکانیکی تدریجی سطحی(SMAT)  یکی از روش های اصلاح سطح است که دستیابی به یک لایه نانوساختار در مواد درشت دانه را ممکن می سازد. در این روش، اصلاح ساختار سطح بوسیله تغییر شکل پلاستیکی شدید صورت می پذیرد. در این پژوهش تاثیر SMAT روی مقاومت به خوردگی مس خالص مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور 4 عدد نمونه از فلز مس خالص بصورت قرص هایی تهیه و توسط دستگاه عملیات مکانیکی تدریجی با فرکانس ارتعاش 50 هرتز و گلوله هایی از جنس فولاد زنگ نزن با قطر 3 میلیمتر آماده سازی گردید. اندازه دانه نمونه ها بوسیله پراش سنج پرتو X و مقاومت به خوردگی نمونه ها توسط آزمون های پلاریزاسیون تافل و امپدانس الکتروشیمیایی مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی ریز ساختار مقطع عرضی و ساختار میکروسکوپی سطح نمونه ها پس از آزمون های خوردگی بترتیب بوسیله میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی (FESEM) و میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM)  انجام گردید. نتایج پراش پرتو X حاکی ازآن بود که افزایش زمان عملیات، اندازه بلورک ها را کاهش می دهد. نتایج حاصل از آزمون پلاریزاسیون نشان داد که بطور کلی سرعت خوردگی متناسب با افزایش زمان عملیات سایش مکانیکی، کاهش می یابد. مطالعه نمودارهای بدست آمده از اندازه گیری های امپدانس الکتروشیمیایی نشان داد که با افزایش زمان عملیات، لایه سطحی ایجاد شده بعنوان عامل کاهش خوردگی عمل می کند. در بررسی تصاویرSEM  سطوح خورده شده دیده شد که با افزایش زمان عملیات سایش مکانیکی سطح، سطوح خورده شده نسبت به نمونه شاهد دارای ظاهری یکنواخت تر هستند.

فولاد پر منگنز یا هادفیلد، آلیاژی غیرمغناطیسی از آهن، منگنز، کربن با ترکیب حدود 4/1-1 درصد کربن و 14-10 درصد منگنز است که نسبت منگنز به کربن در این فولادها از اهمیت ویژه ای برخورداراست. مقاومت سایشی خوب و ساختار میکروسکوپی مناسب به همراه قابلیت بالای کار سختی از مهم ترین خواص این نوع از فولادها است. بیشترین محدودیت ها در تولید قطعات منگنزی، به تشکیل کاربیدهای منگنز درشت در زمینه، عدم حلالیت کامل این کاربیدها در عملیات حرارتی آنیل محلولی تمایل به ساختار انجمادی درشت دانه، در این فولادها است. در این پژوهش، اثرات افزایش عنصر آلیاژی زیرکونیم به مقدار 15/0 تا 25/0 درصد و تأثیر عملیات حرارتی آنیل محلولی بر مقاومت سایشی، و ساختار میکروسکوپی این فولادها مورد بررسی گرفته است. آزمایش سایش در شرایط آزمایشگاهی در مسافت های 500 ، 1000 و 1500 متر انجام شده است. نتایج مبین بهبود مقاومت سایشی در نمونه های حاوی عنصر زیرکونیم هم در حالت ریختگی و هم در شرایط عملیات حرارتی آنیل شده است. بررسی ساختار میکروسکوپی نشان داد که افزایش عنصر زیرکونیم علاوه بر افزایش حلالیت کاربیدهای منگنز در زمینه در حالت ریختگی و آنیل شده، باعث ریز شدن و بهبود توزیع کاربیدهای منگنز حل نشده در ساختار پس از آنیل محلولی در این فولادها شده و این اثرات در فولاد با 25/ 0 درصد زیرکونیم نمایان تر است.

در این تحقیق تاثیر دمای عملیات زیرصفر بر سختی، ریز ساختار، مقاومت سایشی و درصد آستنیت باقیمانده در فولاد 1.2304 بررسی گردید. بدین منظور از دو دمای زیرصفر: 80- درجه سانتیگراد به عنوان دمای زیرصفر سطحی و 196- درجه سانتیگراد به عنوان دمای زیرصفر عمیق استفاده گردید. نتایج نشان داد عملیات زیرصفر باعث افزایش در سختی و کاهش در مقدار آستنیت باقیمانده در مقایسه با عملیات حرارتی متداول می گردد. همچنین افزایش در مقاومت سایشی برای عملیات زیر صفر سطحی و زیر صفر عمیق نسبت به عملیات کوئنچ- تمپر بترتیب در حد 5 تا 12% و 37 تا 52% می باشد. مطالعه سطح سایش و محصولات سایش نشان داد که مکانیزم غالب در سایش، چسبان می باشد. در عملیات زیرصفر عمیق تعداد کاربیدها افزایش و سایز کاربیدها کاهش می یابد. بنابراین عملیات زیرصفر عمیق باعث افزایش نیروی محرکه در هسته گذاری کاربیدها می شود. همچنین دمای شروع و پایان استحاله مارتنزیتی در فولاد مذکور با انجام آزمایشهای دیلاتومتری مشخص گردید. نتایج نشان داد دمای شروع (MS) و پایان (MF) استحاله مارتنزیتی در این فولاد بترتیب 254 و 90- درجه سانتیگراد است.

1در تحقیق حاضر اثر آسیاکاری بر ریزساختار، خواص مکانیکی و رفتار تریبولوژیکی سرمت Al2O3/30wt%Ni بررسی شده است. به این منظور یک دسته از پودرهای اولیه آلومینا و نیکل خالص تحت فرآیند اختلاط ساده و دسته­ ای دیگر تحت آسیاکاری گلوله­ ای قرار گرفتند. پودرهای مخلوط یا آسیا شده به روش تفجوشی پلاسمای جرقه­ ای در دمای °C 1250 و فشار اعمالی MPa 30 منسجم ­سازی شده و خواص کامپوزیت­ های تولید شده بررسی شد. نتایج نشان داد که فرآیند آسیاکاری موجب پراکنده شدن ذرات نیکل بر روی سطح ذرات آلومینا شد که بهبود فرآیند تفجوشی را به همراه داشت. در نتیجه آسیاکاری توزیع ذرات نیکل در زمینه آلومینا و همچنین اتصال بین آن دو بهبود یافت و تخلخل­ های ریزساختاری نیز کمتر شد. سختی کامپوزیت­ های مخلوط و آسیا شده به ترتیب 576 و HV 858 اندازه­ گیری شد. علاوه بر این، شرایط اصطکاکی در کامپوزیت آسیا شده پایدارتر شد و ضریب اصطکاک آن نسبت به نمونه مخلوط شده کاهش یافت. نرخ سایش برای کامپوزیت­ های مخلوط و آسیا شده به ترتیب 0/00414 و mm3/m 0/00081 محاسبه شد. نتایج آنالیز سطح سایش نشان داد که تشکیل لایه تریبولوژیکی نقشی اساسی در رفتار سایشی سرمت های آلومینا-نیکل ایفا می­ کند.

در این مقاله از آزمایش سایش لغزنده روی سطح تخت برای مطالعه گالینگ در قالب های کشش بدنه خودرو (از جنس آلیاژ GGG60) استفاده شد. آزمایش های سایش روی ورق های فلزی DC06 (استاندارد EN 10130) و DC04 (استاندارد MSC) به دو روش مختلف انجام شدند: در روش اول لغزنده به صورت مکرر روی یک مسیر خطی ثابت حرکت داده شد. در حالیکه در روش دوم، لغزنده روی مسیرهای خطی موازی و متفاوت حرکت داده شد. روش دوم با استفاده از سطوح تخت و انحنادار لغزنده انجام شد تا شرایط سایش گالینگ در سطوح تخت و انحنادار قالب ها شبیه سازی شود. علاوه بر این، اثر سختی، زبری و استحکام مکانیکی ورق های DC06 و DC04 بر گالینگ قالب مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش های گالینگ با سایش گالینگ ایجاد شده در قالب های کشش بدنه خودرو همخوانی داشتند. نتایج نشان دادند که در شکل دهی ورق DC04 سایش گالینگ بیشتری ایجاد می شود. همچنین انطباق کیفی بین نتایج هر دو روش مذکور مشاهده شد. با این وجود در روش اول، سایش در مدت کوتاه تری نمایان شد در حالیکه در روش دوم لغزنده روی مسیر بسیار طولانی تری حرکت داده شد تا میزان سایش قابل مشاهده ای ایجاد شود.

در این تحقیق ضمن مطالعه شکلدهی لوله فولادی جنس D6AC به روش فلوفرمینگ مستقیم، به منظور بررسی تاثیر پارامترهای مختلف عملیات حرارتی بر خواص قطعه، چرخه های مختلف عملیات حرارتی طراحی شده و خواص مکانیکی و تغییرات ریزساختار پوسته فلوفرم شده، مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور از دماهای آستنیته 850، 900 و 950oC برای زمانهای 15 و 30 دقیقه و سرد کردن در 510oC به مدت 10 دقیقه و سپس سرد کردن در روغن 60oC استفاده شده است. بازگشت اولیه به مدت 2 ساعت در 250oC و بازگشت نهایی به مدت 2 ساعت در دماهای 250، 300، 350 و 450oC انجام شد. بررسیها نشان می دهد که چرخه عملیات حرارتی بهینه، آستنیته کردن در 850oc به مدت 30 دقیقه و بازگشت نهایی در 300oC است، زیرا علاوه بر ایجاد استحکام بالا و چقرمگی شکست مناسب، به دلیل ریزدانه بودن آستنیت اولیه، ویژگیهای نرمی آن نیز مطلوب است.

عملیات زیر صفر عمیق به عنوان یک عملیات تکمیلی که بلافاصله بعد از کوئنچ و قبل از تمپر بر روی قطعات انجام می پذیرد و باعث بهبود سختی و مقاومت سایشی می گردد، در سال های اخیر مورد توجه محققین قرار گرفته است. در تحقیق حاضر نمونه هایی از جنس فولاد 100Cr6 در دو دمای 920 و 850 درجه سانتی گراد و زمان های 20 و 80 دقیقه، آستنیته و سپس نمونه ها در روغن کوئنچ گردیدند، سپس بعضی از نمونه ها تحت عملیات زیرصفر عمیق در 196 درجه سانتی گراد به مدت 24 ساعت قرار گرفتند. با انجام آزمون های پراش پرتو ایکس، بررسی بوسیله میکروسکوپ الکترونی روبشی و اندازه گیری سختی و مقاومت سایشی، تاثیر عملیات زیرصفر بر سختی، ساختار و مقاومت سایشی این فولاد مشخص گردید. نتایج نشان داد با انجام عملیات زیرصفر، سختی و مقاومت سایشی به دلیل حذف آستنیت باقی مانده و رسوب کاربیدهای ریز، بهبود می یابد. هم چنین بالاترین سختی و مقاومت سایشی مربوط به نمونه هایی است که در دمای 920 درجه سانتی گراد به مدت 20 دقیقه آستنیته شده اند. مکانیزم سایش نمونه ها، خراشان و تریبو شیمیایی است.